O pięknej i paskudnej pustyni

18.05.2014 • Peru

Dziś prawdziwy dzień drogi. Właśnie drogi w Peru są znowu dobre, ale mają nad ekwadorskimi jedną przewagę, przynajmniej w tym rejonie. Nie są w górach i nie są kręte, stąd komfort podróżowania wzrósł nam niezwykle.

Szczerze mówiąc zrobiło się znacznie bardziej komfortowo, mimo że tu i ówdzie trzeba pół godziny czy godzinę odstać przy okazji remontów. Bo buduje się sporo i zapewne niedługo cała droga, od granicy z Ekwadorem do Limy, będzie dwupasmową autostradą.

Nie wszystkim Peru kojarzy się z taką okolicą z jaką mamy do czynienia tutaj. Czyli z jaką? Ano pustynia. Pustynia i nic więcej. Krajobraz jak z Maroka czy Sahary. Piasek, kamienie, niewielkie wydmy. Szaro, buro, kurz i pył. To oczywiście ma swój urok, trochę jak z Zabriskie Point z Doliny Śmierci w USA.

Pustynia jest na ogół piękna mimo tych szarości. Ale ile odmian szarości tu mamy! Inaczej wszystko wygląda, jak patrzymy ze słońcem, inaczej pod słońce. I ocean. Spora część drogi biegnie przecież nad Pacyfikiem i miejscami pustynia schodzi do samej wody. Pacyfik jest tu zimny jak zimny Bałtyk. Plaże też nie te z pierwszych miejsc w rankingu najatrakcyjniejszych plaż świata.

Jest chłodno i wieje. Ale są widoki. Są, tam gdzie nie ma człowieka. Gdzie jest człowiek, tam wzdłuż drogi walają się śmieci, tony śmieci, gruzu, a wśród tego wszystkiego coś co trudno nazwać domami czy domkami. Raczej lepianki, w których ktoś mieszka. Na sznurkach rozwieszone jest pranie, spod fragmentów blachy falistej unosi się dym. Ktoś tam jest.

Te miejsca raczej nie kojarzą nam się z Peru. Bo Peru powszechnie kojarzy się z zielonymi górami, bujną roślinnością, zabytkami, nawet Amazonią, do której sięga. Ale nie wszędzie jest ładnie. Peruwiańskie miasta są brzydkie, zakorkowane, z obłędnym niczym nieregulowanym ruchem i bez jakiejkolwiek myśli architektonicznej. Więc kiedy znowu jedziemy przez pustynię, normalną pustynię, gdzie nie ma ludzi, znowu jest pięknie.